آشکارسازي ساير اجزاي چهره

در سيستم‏هاي نظارت چهره راننده کمتر از ويژگي‏هاي ساير اجزاي چهره مانند بيني و لب‏ها استفاده شده، اما در اين بخش مروري کوتاه بر روش‏هاي آشکارسازي بيني و لب خواهد شد. معمولا از مکان بيني براي تعيين جهت سر و از مکان لب‏ها براي تشخيص خميازه کشيدن[1] يا صحبت کردن راننده استفاده مي‏شود.

1-1-1- آشکارسازي دهان (لب)

در اکثر سيستم‏هاي نظارت چهره راننده که از مکان و شکل هندسي لب استفاده کرده‏اند، آشکارسازي لب را با استفاده از مدل رنگي انجام داده‏اند [27, 36, 46, 47]. بنابراين بايد تصويربرداري در طيف مرئي انجام گيرد. مشکل ديگر اين روش اين است که در محيطي با نور کم، تفکيک رنگ‏ها مشکل بوده و آشکارسازي لب دچار خطا مي‏شود. با توجه به عدم امکان نورپردازي چهره راننده در شب، استفاده از مدل رنگي براي آشکارسازي لب در سيستم‏هاي واقعي عملي به‏نظر نمي‏رسد. Saradadevi و همکارش [51] براي آشکارسازي دهان از ويژگي‏هاي شبه هار استفاده کرده‏اند. اين روش دربرابر نور محيط مقاوم بوده و کارايي خوبي از لحاظ دقت و سرعت دارد.

1-1-2- آشکارسازي بيني

مکان نوک بيني نسبت به چهره و چشم‏ها معيار بسيار مناسبي براي تعيين جهت سر است. با استفاده از مکان نوک بيني نسبت به مکان چشم‏ها مي‏توان فقط با يک دوربين مدل سه بعدي چهره را تخمين زد. پس از تخمين مدل سه بعدي چهره، تعيين جهت سر به راحتي امکان‏پذير است. Bergasa و همکارانش [21-23] براي آشکارسازي سوراخ‏هاي بيني[2] از ويژگي سياه بودن آنها نسبت به پوست چهره استفاده کرده‏اند. به اين ترتيب با اعمال يک حد آستانه در محدوده بيني، سوراخ‏هاي بيني آشکارسازي مي‏شود. Katahara و همکارش [52] براي افزايش دقت آشکارسازي سوراخ بيني، از يک ماسک دايروي استفاده کرده‏اند. اين روش نيز بر پايه اين فرض انجام شده که سوراخ بيني تيره‏تر از پوست چهره است. اين گونه روش‏ها در آشکارسازي سوراخ بيني افراد سياه‏پوست و مرداني که سبيل دارند، دچار اختلال خواهند شد.

[1] Yawning

[2] Nostril

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *